‘Ενα βιβλίο για το ρατσισμό και την ξενοφοβία, ένα βιβλίο για όλους τους Ναβίντ που ζουν δίπλα μας, υποψήφιο για το βραβείο Λογοτεχνικού Βιβλίου για Μεγάλα Παιδιά του περιοδικού «Διαβάζω». Μέσα από το ευρηματικό «τέχνασμα» της σχολικής έκθεσης ο Άλκης, «ένας τεμπελάκος μαθητής της πέμπτης δημοτικού» διηγείται την ιστορία του Ναβίντ που ήρθε στην Ελλάδα από μια χώρα μαγική, έπειτα από ένα μεγάλο κι επικίνδυνο ταξίδι, για να επαληθευτεί για άλλη μια φορά η λαϊκη ρήση: «από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια»!

Ο Ξιφίας Ιερεμίας υποφέρει καιρό από τα Κοφτερά Χαμόγελα, τους Νταήδες του Βυθού. Και υποφέρει σιωπηλά. Ώσπου ανοίγει την καρδιά του στη νονά του τη Γοργόνα, υψώνει τη… μύτη και τους κοιτάζει στα μάτια ήρεμα και θαρρετά. Και βάζει τα όριά του. Δίπλα του στέκονται και όλα τα πολύπαθα ψάρια του βυθού. ΒΟΗΘΑ ΜΕ ΝΑ ΣΕ ΒΟΗΘΩ, ΑΦΟΒΑ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΣΤΟ ΒΥΘΟ.

Μια ωραία μέρα ο Τζακ αποφάσισε πως θέλει να γνωρίσει τον κόσμο. Περισσότερο απ’ όλα θέλει να δει τη θάλασσα, την τόσο γαλάζια, την τόσο μεγάλη… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Έχω ένα κλαδάκι που το λένε Τίμο, κι ο Τίμος είναι φίλος μου πολύ.
Αυτή η ιστορία είναι δική του και δική μου, κρατάει μια ολόκληρη ζωή.»
Σε έναν κόσμο όπου όλα παλιώνουν γρήγορα και στη θέση τους παίρνουμε καινούργια δίχως δεύτερη σκέψη, ένα παιδί βρίσκει κάτι που μπορεί να κρατήσει για πάντα…
Ένα κλαδάκι που το λένε Τίμο.

Οι πειρατολόγοι κι οι πειρατομελετητές στο βιβλίο αυτό μέσα θα βρούνε τι λένε οι καλοί και οι κακοί πειρατές αν τα καράβια τους συναντηθούνε!
Ένα αστείο, παιχνιδιάρικο και πολύχρωμο πειρατικό βιβλίο, για να μάθουμε να αντιπετωπίζουμε διαφορετικά κάθε λογής «κακούς» ή απλώς να σκάσουμε στα γέλια! (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
«Στη θάλασσα υπάρχουν δύο καράβια. Το ένα έχει πάνω τους κακούς πειρατές και το άλλο τους καλούς. Οι κακοί απειλούν τους καλούς, ότι θα τους ρίξουν στους καρχαρίες ή ότι θα τους βάλουν φωτιά. Όμως οι καλοί πειρατές δεν φοβούνται καθόλου και συνέχεια τους απαντούν κάνοντας αστεία και καλώντας τους στο καράβι τους. Στο τέλος οι κακοί πειρατές αφού δεν μπορούν να τους τρομάξουν και να τους πάρουν το καράβι τους παραδίδουν τα όπλα τους και γίνονται φίλοι με τους καλούς!
Διαβάζοντας το βιβλίο γέλασα πάρα πολύ με τις απαντήσεις των καλών πειρατών και σκέφτηκα πως στην πραγματικότητα θα ήταν ωραία να είναι έτσι οι σχέσεις των ανθρώπων. Να μην γίνονται πόλεμοι και οι δυνατοί να μην τα βάζουν με τους αδύναμους, αλλά όλοι να είναι φίλοι να συναντιούνται για να περνάνε καλά και να γελάνε πολύ. Όλοι λένε πως το γέλιο κάνει καλό και νομίζω ότι δεν είναι και τόσο δύσκολο να γελάμε κάθε μέρα με κάτι, αντί να τα παίρνουμε όλα τόσο στα σοβαρά και να στενοχωριόμαστε». [Ορφέας, 8 ετών, από το περιοδικό Psychologies, Μάρτιος 2012]

Η ζωή στο σχολείο μπορεί να γίνει αφόρητη για ένα παιδί. Οι κοροϊδίες κι ο εκφοβισμός είναι στην ημερήσια διάταξη κι αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα, με πολλές συνέπειες και σε πολλά επίπεδα. Όμως κάθε τι κακό που μοιράζεται, μικραίνει και το βιβλίο αυτό επιχειρεί, μέσα από το χιούμορ, να ενθαρρύνει τα παιδιά να μιλήσουν στους μεγάλους για τους «νταήδες» που τα καταδυναστεύουν, ώστε να τους «ξεφορτωθούν από τη ζωή τους» αναίμακτα και αποτελεσματικά (Υ.Γ. Αν είσαι νταής, αυτό το βιβλίο είναι επίσης για σένα!).

Ο διεθνώς αναγνωρισμένος εικονογράφος και συγγραφέας Τζον Τζ. Μουθ, «φωτίζει» με τις γεμάτες αναλαμπές συναισθημάτων ακουαρέλες του το γνωστό αυτό λαϊκο παραμύθι της Ανατολής που μιλάει κατευθείαν στην καρδιά για τη δύναμη της προσφοράς, για το καλό που αυγαταίνει και γίνεται μια πεντανόστιμη σούπα!

Η μικρή αεροπόρος της ιστορίας μας, η Σουζάνα, έχει την ακατανίκητη περιέργεια να γνωρίσει όλο τον κόσμο…πετάει λοιπόν με το φανταστικό αεροπλανάκι της πάνω από λιβάδια, δάση θάλασσες, γνωρίζει υπέροχα πλάσματα, ζώα, ανθρώπους, τόπους μαγικούς…Πόση ομορφιά! όμως τι να την κάνει όση κι αν είναι, αν δεν έχει κάποιον να τη μοιραστεί

Η ζωή μας είναι γεμάτη απρόοπτα που μπορεί να μας φοβίζουν, να μας κάνουν να δειλιάζουμε και να μην τολμάμε, αλλά εμείς προσπαθούμε να διώξουμε τους φόβους μας με όποιο τρόπο μπορούμε. Καμιά φορά και με τη βοήθεια του φεγγαριού, ή μιας…γάτας, όπως στην περίπτωση της μικρής Μαρίας.