Τίποτα δε σβήνεται ούτε χάνεται, όταν λέγεται και γίνεται με αγάπη. Αυτή απομένει και μας συντροφεύει πάντα, ακόμη κι αν χάσαμε τον άνθρωπο που αγαπούσαμε. Η γιαγιά και ο παππούς είναι συνήθως πολύ αγαπημένα πρόσωπα για τα παιδιά κι όταν φύγουν απ’ τη ζωή, αφήνουν ένα μεγάλο κενό. Μας κρατούν συντροφιά όμως, σ’ όλη μας τη ζωή, μ’ έναν διαφορετικό τρόπο…«πιο ωραίοι, πιο φωτεινοί».

Αιώνες πριν, στη μακρινή Ιαπωνία, οι Σαμουράι μίλησαν για τις αρετές που πρέπει να έχει ένας γνήσιος πολεμιστής στη μάχη. Αρετές όπως η ειλικρίνεια, το θάρρος, ο σεβασμός, η γενναιοδωρία, η ακεραιότητα…
Αιώνες μετά, ο μικρός Σαμόρο ξεκινάει το δικό του ταξίδι που θα τον κάνει να καταλάβει την αξία αυτών των αρετών στις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους.
Στην πρώτη του περιπέτεια, θα μάθει τι σημαίνει να έχεις θάρρος και γενναιότητα.

Ο Τίμος δεν μιλάει πολύ,
έχει το χάρισμα ν’ ακούει
αυτά που δεν ακούν πολλοί
και που δε βλέπουν όλοι.

Ο Άρης δεν είναι ένα συνηθισμένο τριτάκι. Είναι ο αρχηγός, είναι ο Άρης ο λιοντάρης με τ’ όνομα! Όλα τα ξέρει, όλα τα καταφέρνει. Και καθόλου δεν μπορεί να περιμένει. Αν, μάλιστα, τολμήσει κανείς να αμφισβητήσει την αρχηγία του, δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Και τότε αρχίζουν τα προβλήματα των συμμαθητών του και οι πονοκέφαλοι των δασκάλων του… Όμως, ακόμα και οι αρχηγοί έχουν ευαίσθητα σημεία. Έτσι και ο Άρης έχει μια κρυφή αδυναμία στην Έλενα, τη συμμαθήτριά του με τα πιο όμορφα μάτια του κόσμου. Τι θα κάνει όταν θα τον καλέσει στο πάρτι των γενεθλίων της, βάζοντας τους δικούς της ασυνήθιστους όρους;

Στις ιστορίες λένε συνήθως ότι «οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα και γεγονότα είναι απολύτως συμπτωματική», αλλά αυτό δεν ισχύει στην ιστορία μας, μιας και καταγράφει μια είδηση που ο συγγραφέας Παντελής Καλιότσος διάβασε στις εφημερίδες την άνοιξη του 1994. Πάνω σ’ αυτή βασίστηκε για να γράψει αυτό το βιβλίο. Ο ίδιος μας εκμυστηρεύεται πως δεν τον ενδιαφέρει αν η μεσολάβησή του αποδειχτεί για πολλούς κατώτερη της πραγματικότητας, αρκεί να υπάρχουν καλές ειδήσεις σαν κι αυτή και να τις μαθαίνει ο κόσμος. Ειδήσεις που αποτελούν ίσως το ωραιότερο δοξαστικό της φιλίας που έχει γραφτεί!

Ο Μαξ ο Ποντικός, ο Φρέντυ το βατράχι και η Μόλυ η τυφλοποντικίνα, συναντούν τον Τέρυ, το ντροπαλό σκαντζόχοιρο και ως άλλοι τρεις σωματοφύλακες «ένας για όλους και όλοι για έναν» προσπαθούν να βρουν το χάρισμα του και να τον κάνουν φίλο τους. Όλοι είναι ξεχωριστοί, με τις αδυναμίες αλλά και τα χαρίσματά τους και ξεκινούν να γνωρίσουν τον κόσμο «εκεί που ανθίζουν τα όνειρα»! Υπέροχη εικονογράφηση για μια υπέροχη παρέα φίλων που ακολουθούν τα όνειρά τους με πίστη στις δυνατότητες τους αλλά και στη δύναμη της παρέας.

Κάθομαι στο πρώτο θρανίο. Μπροστά ακριβώς από την έδρα της κυρίας. Για κακή μου τύχη κάθομαι με τον Θοδωρή, που ήρθε φέτος στο σχολείο μας και είναι ενοχλητικός και ακατάστατος.
Μα καλά, από όλα τα παιδιά της τάξης μου, με αυτόν μου έτυχε να καθίσω;
Φυσικά, από την αρχή έβαλα τους κανόνες μου. Με το μολύβι μου τράβηξα στο θρανίο μια γραμμή. Μια χοντρή μαύρη γραμμή. Έτσι, κανείς δε θα μπορούσε να μπει στον χώρο του άλλου…

Δεν έχουν μόνο τα παραμύθια κακό λύκο. Έχει έναν και το σχολείο μου. Τη λένε Άγκνες και τριγυρίζει με την αγέλη της. Για να βάλω ένα τέλος στις κοροϊδίες της και να βρω κι εγώ φίλους, έφτασα να γίνω κι εγώ… «λύκος». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η ανεργία και η έλλειψη χρημάτων έρχεται ξαφνικά στη ζωή και σε αναγκάζει να δεις την καθημερινότητα με άλλα μάτια. Να αλλάξεις σπίτι, σχολείο, συνήθειες. Δεν είναι τόσο άσχημο όσο νομίζεις. Άσε που τελικά μπορεί να ’ναι για καλό! Για το Δημήτρη και τη Σοφία που μετακομίζουν από το ευρύχωρο σπίτι της Κηφισιάς με τον κήπο και την πισίνα, στο παλιό σπίτι ένος απομακρισμένου χωριού της Εύβοιας, η αλλαγή σε περιβάλλον και συνήθειες κρύβει ευχάριστες εκπλήξεις και επαναπροσδιορίζει τις σχέσεις της οικογένειας.

Κάθε τι μπορεί να μας διαφοροποιεί από τους άλλους. Μπορεί να είναι η έλλειψη μιας αίσθησης, μπορεί να είναι το χρώμα μας ή η αταίριαστη –για κάποιους- αγάπη ανάμεσα σε δύο πλάσματα. Ακόμα κι αν το ένα είναι ζώο και το άλλο δέντρο. Γίνεται