Ο στρατηγός Γιάννης Μακρυγιάννης ήταν μία από τις εμβληματικότερες φυσιογνωμίες του Αγώνα για την Ανεξαρτησία της Ελλάδας από τους Οθωμανούς. Τα χρόνια που έζησε ήταν ταραγμένα και κρίσιμα. Η πορεία, η δράση, οι ιδέες, οι σκέψεις του για την επανάσταση και την πολιτικής κατάσταση των πρώτων χρόνων του νεοσύστατου ελληνικού κράτους σκιαγραφούνται μέσα από αποσπάσματα των Απομνημονευμάτων του, μια σημαντική παρακαταθήκη για τις μελλοντικές γενιές. Παράλληλα, φωτίζονται μια σειρά από ιστορικά γεγονότα όπως η έλευση του βασιλιά, το κίνημα της 3ης Σεπτεμβρίου, η μεταφορά της πρωτεύουσας από το Ναύπλιο στην Αθήνα, ενώ αποτυπώνεται η καθημερινή ζωή, τα ήθη και τα έθιμα της εποχής εκείνης, της οποίας υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας.

«Μια φορά κι έναν καιρό, ζούδαν στο Ερέχθειο, πάνω στην Ακρόπολη των Αθηνών, έξι κοπέλες. Τις προστάτευε ένα λιοντάρι, ο φύλακας του Πειραιά (Πόρτο Λεόνε όπως λεγόταν παλιά). Μια μέρα ήρθε ένας πειρατής αρχαιοκάπηλος, ο Ελ Γκέιν και…» οι περιπέτειες ξεκινούν για τις όμορφες κοπέλες του Ερεχθείου. Ένα παραμύθι για τη αγάπη και την αφοσίωση, για την απώλεια, για την απληστία, για την προσφυγιά με φόντο την αρχαία Αθήνα και την πολύπαθη ιστορία των αρχαίων της θησαυρών.

«Πάμε στο Μουσείο της Ακρόπολης

Αυτή η επίσκεψη στην Ακρόπολη δεν είναι σαν όλες τις άλλες. Γιατί οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας, η Αθηνά, ο Ηρακλής και ο Πλάτωνας, έχουν τη μαγική δύναμη να μεταφέρουν ανθρώπους από το παρελθόν στο παρόν για μισή ώρα. Έτσι, ξεναγός τους στο πιο σπουδαίο ιερό της αρχαίας Αθήνας γίνεται κάποιος που ξέρει τα πράγματα από πρώτο χέρι… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Περισσότερες πληροφορίες καθώς και κριτική  για το βιβλίο μπορούμε να διαβάσουμε ΕΔΩ.

Η Αννούλα γεννήθηκε το 1930. Ζει με τους γονείς της και τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια της στη Δεξαμενή, μια συνοικία στο κέντρο της Αθήνας, στο σημερινό Κολωνάκι. Στο σπίτι δεν έχουν τηλέφωνο, ραδιόφωνο, ηλεκτρικό ψυγείο, τηλεόραση. Μαγειρεύουν με φωταέριο, βάζουν τα τρόφιμα στο «φανάρι» που κρέμεται σαν κλουβί από το ταβάνι της κουζίνας κι η μαμά πλένει τα ρούχα στη σκάφη. Η γειτονιά είναι ήσυχη, μονοκατοικίες με κήπους και το πολύ τριώροφα σπίτια. Ο ουρανός της Αθήνας είναι καθαρός, ούτε νέφος ούτε θόρυβοι. Μια άλλη εποχή…καλύτερη, χειρότερη ή απλά διαφορετική

Διηγήματα για τα χρόνια της Κατοχής και τη ζωή των Αθηναίων τη ζοφερή εκείνη περίοδο μέσα από τα μάτια μιας 5χρονης που αγαπά τη σοκολάτα και μισεί τον πόλεμο. Η συγγραφέας – αφηγήτρια μας παίρνει από το χέρι για να μας περπατήσει στα στενά των Εξαρχείων, σε μέρη γνώριμα ακόμα και στις μέρες μας, όπως το Φλοράλ και η Ροζαλία, αν και σε ρόλους διαφορετικούς απ’ ότι τότε. Στο τέλος αυτής της διαδρομής, η πείνα, η αντίσταση, ο ηρωισμός, η καλοσύνη έχουν προσωποποιηθεί με τρόπο άμεσο και επιδέξιο ενώ η σοκολάτα ταυτίζεται με την ανθρωπιά και προσφέρεται απλόχερα στους γύρω μας…ήρθε ο καιρός της!

27 Οκτωβρίου 1940: θα τη θυμάται αυτή τη μέρα ο Πέτρος γιατί πέθανε το τριζόνι του. Θα τη θυμάται γιατί την επομένη ακούει τη φωνή της μητέρας του να λέει: «Σήκω…έγινε πόλεμος. Δεν ακούς τις σειρήνες

Μια παραμυθένια περιπλάνηση στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Περισσότερες πληροφορίες καθώς και κριτική  για το βιβλίο μπορούμε να διαβάσουμε ΕΔΩ.

«Αχ και να μπορούσα να δω τη γιορτή της θεάς Αθηνάς!», λέει ο Φίλιππος που αγαπάει τόσο την ιστορία και τις περιπέτειες. Ξαφνικά, μια χορεύτρια εμφανίζεται μέσα από τις μυρτιές. Κρατάει στα χέρια της δύο κρόταλα. Τακ, τακ, τακ…κάνουν τα κρόταλα και ο Φίλιππος, με τρόπο μαγικό ταξιδεύει στην Αρχαία Αθήνα. Μπροστά του θα ζωντανέψει η πομπή των Παναθηναίων: οι καβαλάρηδες με τ’ άλογα, τ’ άρματα, τα βόδια, οι μουσικοί…Μια παραμυθένια περιπλάνηση στη ζωφόρο του Παρθενώνα, που φέρνει τα παιδιά πιο κοντά στη μεγαλειώδη πομπή των Μεγάλων ΠαναθηναΙων, όπως αυτή απεικονίστηκε από τον γλύπτη Φειδία και τους συνεργάτες του.